تحلیل تطبیقی نرخ امنیت غذایی استان های کردستان و کرمانشاه (1370 الی 1387)

تأمین نیازهای غذایی جمعیت نخستین و دشوارترین وظیفه ای است که پیش روی دولت ها قرار دارد. در دهه ی اخیر، مسئله رشد روزافزون جمعیت و پیامدهای تغدیه ای آن نظیر سوء تغذیه و گرسنگی صورت حاد و مخاطره آمیزی پبدا کرده است. شواهد علمی بسیاری در دسترس است که نشان می دهد ناامنی غذایی خانوار مانعی بر فرآیند توسعه ملی است. از این رو در حال حاضر امنیت غذایی یکی از اهداف مهم برنامه های توسعه اقتصادی - اجتماعی کشور به شمار می-رود، لذا برآورد سطح امنیت غذایی مناطق مختلف به خصوص مناطق کمتر توسعه یافته اقتصادی اهمیت خاصی دارد. این برآورد با شاخص های مختلف صورت می گیرد. در این مطالعه محاسبه شاخص fsi مورد نظر است که برای اولین بار توسط صندوق توسعه بین المللی کشاورزی (ifad ) ارائه شده است. در این مطالعه سطح امنیت غذایی استان های کردستان و کرمانشاه با استفاده از این شاخص برآورد شده است. این دو استان به عنوان بخشی از ایران، نه تنها تحت تأثیر سیاست های دولت قرار دارند بلکه جزء استان های محروم کشور شناخته شده اند. از این رو، شاید فقر و ناامنی غذایی یکی از مهم ترین مسائل این مناطق باشد. در پژوهش حاضر شاخص امنیت غذایی براساس دو سناریو برای استان های کردستان و کرمانشاه در دوره زمانی 87-1370 برآورد گردیده است. ارزیابی وضعیت تغذیه ای این دو استان دلالت بر آن دارد که: ـ هر فرد نوعی ساکن در استان کردستان توانسته مقدار متوسط 2243 کالری در روز را دریافت کند که براساس سناریو اول در وضعیت مطلوبی قرار دارد ولی براساس سناریو دوم با سوء تغذیه روبرو است. اما هر فرد نوعی در استان کرمانشاه با توجه به متوسط 2314 کالری روزانه از لحاظ هر دو سناریو در وضعیت مطلوب قرار دارد. ـ استان های کردستان و کرمانشاه در تولید محصولات عمده غذایی از خودکفایی برخوردار بوده اند. این شاخص در استان کرمانشاه بیشتر از استان کردستان بوده است. ـ مقدار شاخص fsi برای استان کردستان در سناریو اول برابر 21/1 و برای استان کرمانشاه برابر 41/1 و در سناریو دوم برای استان کردستان برابر 14/1 و برای استان کرمانشاه برابر 31/1 محاسبه گردیده است، که دلالت بر وجود امنیت غذایی در دو استان فوق الذکر دارد.